Filmy samotność, strach

Rok 1944. Basia i Kazia żyją samotnie pod Warszawą. Udzielają schronienia Hubertowi, który został odbity z rąk gestapowców. Okazuje się, że naprawdę ma na imię Stefan. Basia zakochuje się w nim, nie wiedząc, że ukochany współpracuje przy produkcji broni z miejscową nauczycielką.

Masakra osób pochodzenia Tutsi dokonana przez ekstremistów Hutu miała miejsce między kwietniem a lipcem 1994 roku. W ciągu zaledwie stu dni zostało zamordowanych ponad osiemset tysięcy ludzi. Jest rodzajem tragicznego paradoksu, że kiedy myślimy o wojnie, widzimy film. Holocaust był pokazywany w kinie dziesiątki razy, podobnie rzezie w Kambodży, czy wojna w Wietnamie. Masakra w Rwandzie nie doczekała się jednak zbyt wielu przedstawień filmowych, dlatego film Philippe’a van Leeuw jest tak ważny. W przeciwieństwie do hollywodzkiego Hotelu Rwanda jest to zdyscyplinowana i kameralna opowieść o ludobójstwie z perspektywy jednej osoby, młodej Tutsi Jacqueline. Pracuje ona jako pomoc domowa w europejskiej rodzinie, przez którą zostaje porzucona po ataku Hutu. Film ukazuje jej ciągłą ucieczkę przed oprawcami, skupiając się na jej samotności i poczuciu absolutnego, zwierzęcego strachu. Nie przypadkiem konflikt w Rwandzie to największa porażka w historii ONZ. Zachodnie państwa w żaden sposób nie interweniowały, skazując setki tysięcy ludzi na zagładę. Ten film to głos czy raczej krzyk protestu przeciwko milczeniu.

Poniżany przez wszystkich samotnik Donnie Raymond poznaje piękną dziewczynę, w której zakochuje się z wzajemnością. Niestety ich szczęście nie trwa zbyt długo, gdyż chłopak mając już dość upokorzeń i zaczyna zabijać ludzi którzy go dręczyli.

Spokojne życie członków odizolowanej od reszty społeczeństwa rodziny zostaje zakłócone przez przerażającą bestię, która wystawia na próbę łączące ich więzi.

Historia dwustoletniego Stefana, którego ojciec opuścił rodzinę zaraz po jego narodzinach, a matka zmarła na ciężką chorobę. Szukając swojego miejsca na świecie Stefan błąka się po Serbii, znajdując dom, w ukrytej pod wodospadem grocie.

Dwaj ludzie z szafą to jedna z pierwszych etiud Romana Polańskiego. Przedstawia tytułowych dwóch mężczyzn niosących przez centrum miasta brzemię codzienności reprezentowane tu przez szafę, niewygodny i całkowicie abstrakcyjny przedmiot na ulicach miasta. Staje się owa szafa powodem wielu kłopotów, niby przyziemnych ale jakże naturalnych. Polański w tejże groteskowej opowieści stara się przekonać widza, że każda odmienność, inność mogą być powodem do nietolerancyjnego zachowania się tak społeczeństwa jak i pojedyńczych osób.

Cameronowie są szczęśliwą, kochającą rodziną. Jednak ich spokój zostaje zachwiany, gdy czternastoletnia Annie (Liana Liberato) zostanie uwiedziona i wykorzystana seksualnie przez mężczyznę w średnim wieku, którego poznała przez Internet. Życie członków rodziny zmienia się nie do poznania, a silne wspomnienia nie dają zapomnieć o całym dramacie.

Kwiecień 2003 r. Młody alpinista, podczas samotnej wędrówki, zostaje uwięziony w rozpadlinie skalnej w niedostępnych górach Utah. Zaczyna się dramatyczna walka o przetrwanie.

Sitcom opowiada o przeciętnej amerykańskiej rodzinie Bundych, której dochód schodzi jednak często poniżej przeciętnej. Często mają różne problemy związane z brakiem pieniędzy, które obfitują w wiele dowcipnych sytuacji. Pomimo wzajemnej niechęci, zawsze trzymają się razem. Głowa rodziny to sprzedawca butów - Al, nad którym skupiają się różne nieszczęścia. Wie, że jest przegrany: nic już w swoim szarym życiu nie zmieni, nie uda mu się odzyskać już niczego z lat swojej świetności, kiedy to był młodym sportowcem. Mimo to nadal brnie do przodu i spokojnie przyjmuje każdy kolejny policzek od losu. Peggy to atrakcyjna i wyjątkowo leniwa żona Ala, większość dnia spędza przed telewizorem. Ich dzieci, Bud i Kelly, rozwijają się w trakcie kolejnych serii. Bud ma obsesje na punkcie kobiet i seksu, a Kelly to piękna, stereotypowa blondynka. Towarzyszem Bundych jest ich pies Buck, a potem Lucky. Dużą rolę w serialu spełniają także sąsiedzi Bundych: Marcy z mężem Steve'em, a później z kolejnym - Jeffersonem. Mottem rodziny wydają się być słowa Ala: "Bundy zawsze przegrywają, ale nigdy się nie poddają" (odc. 708).